✅ پایگاه خبری و تحلیلی امین ارسباران: وقتی از «آلودگی» صحبت می شود، ناخودآگاه بار معنایی منفی اش، ذهن ها را به سمت یک تخلف یا جرم می کشاند. آلودگی محیط زیست، آلودگی هوا، آلوده کردن آب آشامیدنی، آلوده کردن آب رودخانه و دریاچه و تالاب ها، از جمله عناوین مجرمانه ای هستند که در […]
✅
پایگاه خبری و تحلیلی امین ارسباران: وقتی از «آلودگی» صحبت می شود، ناخودآگاه بار معنایی منفی اش، ذهن ها را به سمت یک تخلف یا جرم می کشاند. آلودگی محیط زیست، آلودگی هوا، آلوده کردن آب آشامیدنی، آلوده کردن آب رودخانه و دریاچه و تالاب ها، از جمله عناوین مجرمانه ای هستند که در قوانین عادی و یا قوانین به هر جهت اما- کمتر معطل ماند و یا اسیر تفسیر و اختلاف سلیقه شد، در این میان اما «آلودگی صوتی» تنها جرمی است که یا مغفول و متروک مانده است و یا اگر برحسب اتفاق، قراری بر اجرا گذاشته شد، طرح مصادیقش به بیراهه رفت و نتیجه آنکه، این همه غوغا و همهمه و صداهای ناهنجار ناشی از بوق های شیپوری و اگزوز زنبوریها که روی اعصاب مردم راه می روند، نادیده گرفته شده و فقط به صداهای برخاشته از دستگاههای صوتی خودروها (که به نسبت خفیف هم می نماید) با طرحهای ضربتی و توسط نیروهای ویژه، توجهی مضاعف شده است. حال، صرف نظر از اینکه جلب و توقیف راننده یی که صدای رادیو پخش اتومبیلش بلندتر از حد معمول است و شاکی خصوصی هم ندارد، فاقد وجاهت قانونی است یا خیر، این پرسش مطرح می شود که آیا مهمترین شاخصه آلودگی صوتی، همین اصوات ساطع از رادیو پخش هاست که نیازی به نیروهای ویژه و و طرحهای ضربتی باشد، یا صداها و بوق های ناهنجار برخاسته از خودروها و موتورسیکلت هاست که حتی صاحبان ظرفیت های عصبی بالا را نیز به ستوه آورده است؟!
ماده ۲۷ قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب سال ۷۴ به صراحت، ایجاد هرگونه آلودگی صوتی بیش از حد مجاز را ممنوع اعلام کرده است.
آنچه از مفهوم مخالف این قانون و روح کلی قوانین عادی، بخصوص قانون راهنمایی و رانندگی برمی آید این است که به علت بالقوه خطرناک بودن وسایل نقلیه موتوری، نصب بوق یا زنگ بر روی آنها الزامی بوده و از وسایل ایمنی برای پیشگیری از تصادف است که در مواقع لزوم راننده باید آن را به کار اندازد. تشخیص ناهنجار بودن صدای بوق هم با پلیس است اما قدر مسلم اینکه، میزان شدید یا خفیف یودن صدای بوق با نوع وسیله از نظر بزرگی یا کوچکی نسبت مستقیم دارد. بنابراین برای دوچرخه زنگ، برای موتورسیکلت بوق با صدای نسبتا خفیف و برای وسایل نقلیه سنگین (آن هم در جاده ها) استفاده از بوق های بادی پیش بینی شده است. اما تاکنون هرگز به این تناسب منطقی توجه نشده است، چرا؟
برخی از ماموران معتقدند برای کسانی که با اتومبیل، محیط زیست را آلوده می کنند و میزان مجازات و چگونگی اجرای آن، مصداق خاصی بطور مشخص وجود ندارد در حالی که هنوز هم می توان به ماده ۵۹ آیین نامه راهنمایی و رانندگی مصوب سال ۴۷ استناد کرد که مقرر کرده بود، کلیه وسایل نقلیه موتوری باید مجهز به بوق یا وسیله اخبار صوتی دیگر باشند که تولید صدای غیرعادی و ناهنجار نکند و صدای آن فقط تا فاصله ۷۰متری شنیده شود و یا به ماده ۱۶۳ آیین نامه راهنمایی و رانندگی که نصب بوق های شیپوری، سوت بلبلی و بطورکلی هر نوع وسیله اخبار صوتی با صدای ناهنجار و غیرعادی و همچنین بوق زدن ممتد و غیرضروری مکرر را ممنوع اعلام کرده و برای راننده ای که از بوق شیپوری در شهر استفاده می کند، بیست هزار ریال جریمه و برای راننده ای که مرتکب زدن بوق های غیرضروری مکرر می شود، برابر ردیف ۱۷ جدول (ج) از تخلفات رانندگی، ده هزار ریال جریمه اعلام کرده است. اما در حال حاضر که به علت نبودن استاندارد بوق های مورد استفاده، عدم کنترل متخلفان، عدم اجرای قوانین م مقررات موجود و یا برخوردهای سلیقه یی (و البته موسمی) توسط پلیس، رانندگان ابایی در استفاده غیرمجاز از این وسیله ندارند، به نظر می رسد ارجح آن باشد که بعد از درک اهمیت این موضوع و با استناد به آیین نامه اجرایی جلوگیری از آلودگی صوتی مصوب سال ۸۰، تجهیزات و ابزار لازم و پیش بینی شده در قانون، در اختیار ماموران حفاظت محیط زیست و راهنمایی و رانندگی قرار بگیرد و آنها نیز ضمن آموزش و الزام مامورانشان به اجرای این دسته از مقررات، خود نیز به مفاد این قانون، پایبند باشند.
تکمله: تا زمانی که پلیس به صدای بوق های گوشخراش و اگزوزهای ناهنجار حساس نشود و یا اجرای قوانین موجود بطور جدی از آنان درخواست نشود، آلودگی صورتی فقط در صدای رادیو پخش خلاصه خواهد شد.
