به‌طور خلاصه، وقتی پای «خیانت جنسی» وسط باشد، مردها معمولا بیشتر خشمگین و حساس می‌شوند؛ اما وقتی پای «خیانت عاطفی» بیاید، این زنان هستند که بیشتر واکنش نشان می‌دهند. اما چرا؟ از نگاه تکاملی، دلیلش برمی‌گردد به خطراتی که اجداد ما در طول تاریخ با آن روبه‌رو بودند. واکنش مردان برای مردها، بزرگ‌ترین تهدید این […]
به‌طور خلاصه، وقتی پای «خیانت جنسی» وسط باشد، مردها معمولا بیشتر خشمگین و حساس می‌شوند؛ اما وقتی پای «خیانت عاطفی» بیاید، این زنان هستند که بیشتر واکنش نشان می‌دهند.
اما چرا؟ از نگاه تکاملی، دلیلش برمی‌گردد به خطراتی که اجداد ما در طول تاریخ با آن روبه‌رو بودند.
واکنش مردان
برای مردها، بزرگ‌ترین تهدید این بود که ندانند فرزندی که بزرگ می‌کنند، واقعا از آنِ خودشان است یا نه. پس حساسیت‌شان روی روابط جنسی همسر، یک مکانیسم دفاعی بوده برای جلوگیری از «سرمایه‌گذاری روی ژن دیگران».
واکنش زنان
برای زنان، تهدید اصلی این بود که شریک‌شان منابع (وقت، حمایت، غذا، سرپناه) را به زن دیگری بدهد و رابطه عاطفی پایداری با او شکل بگیرد. چون در گذشته بقا و رشد فرزندان شدیداً به حمایت مداوم مرد وابسته بود، پس زنان بیشتر نگران «از دست دادن پیوند عاطفی» بودند تا رابطه جنسی صرف.
آمار چه می گویند؟
این تفاوت واکنش‌ها امروز هم در تست‌های روان‌شناسی دیده می‌شود. مثلا در یک مطالعه، ۶۰٪ مردان «خیانت جنسی» را بدتر دانستند و ۸۳٪ زنان «خیانت عاطفی» را. هرچند سبک زندگی مدرن تغییر کرده، اما این الگوهای احساسی ریشه‌ای، هنوز در ناخودآگاه ما فعال‌اند.
پس می‌توان گفت شاید برای مردها خیانت جنسی نشانه‌ی «تهدید ژنتیکی» و برای زنان خیانت عاطفی نشانه‌ی «تهدید بقا و امنیت رابطه» باشد.
