سونگ-آ با آن‌که قدرت ارتباط با ارواح را دارد، تنها آرزویش داشتن یک زندگی عادی است. اما زندگی‌اش وقتی پیچیده می‌شود که تصمیم می‌گیرد جان گیون-وو را نجات دهد، بدون آن‌که پسر بداند شمن مرموزی که با مادربزرگش ملاقات کرده، همان هم‌کلاسی بی‌سر و صدایش است. از سوی دیگر گیون-وو شخصیتی مرموز و جذاب دارد […]
سونگ-آ با آن‌که قدرت ارتباط با ارواح را دارد، تنها آرزویش داشتن یک زندگی عادی است. اما زندگی‌اش وقتی پیچیده می‌شود که تصمیم می‌گیرد جان گیون-وو را نجات دهد، بدون آن‌که پسر بداند شمن مرموزی که با مادربزرگش ملاقات کرده، همان هم‌کلاسی بی‌سر و صدایش است.
از سوی دیگر گیون-وو شخصیتی مرموز و جذاب دارد و به دنیای ماورایی هم هیچ اعتقادی ندارد؛ اما همین بی‌باوری‌اش باعث ایجاد تعارض و کشمکش‌هایی جالب بین او و سونگ-آ می‌شود؛ همان الگوی آشنای «اول مخالفت، بعد نزدیکی» که در بسیاری از رمانتیک‌کمدی‌های کره‌ای دیده‌ایم.
یکی از نقاط قوت سریال، همین فضای تازه‌ای است که ارائه می‌دهد: ترکیب شمنیسم سنتی با حال و هوای مدرسه و عشق‌های دورۀ نوجوانی. این تضاد میان امور ماورائی و معمولی جذابیت خاصی به روایت می‌بخشد و موقعیت‌های جالبی را در طول داستان ایجاد می‌کند.
در کنار این، عناصر کمدی با سبک خاص کره‌ای، شامل موسیقی‌های طنزآمیز، افکت‌های صوتی و صحنه‌های شیرین، به داستان لحنی سبک و دلنشین می‌دهند. هرچند طنز سریال بیشتر در حد لبخند است تا قهقهه و شاید برای برخی مخاطبان، کمرنگ‌تر از انتظار باشد.
نکته منفی سریال هم وجود برخی کلیشه‌های رایج است: دوست صمیمی شوخ‌طبع که شاید دلش پیش شخصیت اصلی گیر کرده، قهرمان مرموزی که کسی او را به درستی درک نکرده و همینطور افکت‌های صوتی مثل که شاید بیش از حد استفاده شده‌اند و گاه آزاردهنده می‌شوند.
در مورد بازی‌های سریال می‌توان گفت چو یی-هیون در نقش سونگ-آ عملکرد قابل قبولی دارد و تعامل خیلی خوبی را با چو یونگ-وو (در نقش گیون-وو) ایجاد کرده است. اما شاید جذاب‌ترین شخصیت فرعی، چا کانگ-یون در نقش جی-هو باشد؛ دوست خوش‌اخلاقی که در پس خنده‌هایش، احساساتی خاص را پنهان می‌کند.
خلاصه کلام اینکه اگر دنبال یک سریال رمانتیک-کمدی متفاوت با چاشنی ماوراءالطبیعه هستید، «عاشق و دلباخته» ارزش دیدن را دارد. هرچند از نظر طنز به اندازه‌ای که می‌خواهد خنده‌دار باشد، نیست، اما داستان منحصربه‌فرد و دنیای فانتزی‌اش به اندازه کافی سرگرم‌کننده هست که بتواند مخاطب را تا پایان همراه نگه دارد.
