به گزارش “پایگاه خبری و تحلیلی امین ارسباران” باخت برابر تاتنهام در جام اتحادیه، قبول یک شکست سنگین مقابل اسپورتینگ لیسبون در لیگ قهرمانان اروپا و واگذاری نتیجه در دو دیدار لیگ برتری مقابل بورنموث و برایتون. این چهار باخت، هم برای منچستر سیتی و هم برای پپ گواردیولا بسیار سنگین تمام شد؛ چرا که تا به حال هیچ کدام، سابقه چهار باخت متوالی و پشت سر هم در کارنامه و تاریخچه خود نداشته‌اند و به همین خاطر، غصه هواداران سیتی بیش از پیش می‌شود.

حال که بازی‌های باشگاهی در این مقطع زمانی به پایان رسیده و از چند شب آتی، باید وارد دیدارهای ملی و فیفا دی شویم، بد نیست نگاهی به چند علت جزئی ولی مهم در تیم منچستر سیتی بیندازیم تا بلکه متوجه شویم چه بلایی بر سر تیم پپ در این مدت آمده است:

تزریق خون تازه به خط میانی!

بدون هیچ درنگی در اولین مورد، باید به سراغ نقل و انتقالات تابستانی برویم. جایی که سیتیزن‌ها نیاز به دو هافبک دفاعی و خلاق در میانه زمین داشتند. یک هافبک خلاق، طراح، باهوش و البته جوان که از توانایی فوق‌العاده‌ای در حمل توپ و پا به توپ و به ویژه تنظیم کردن نبض بازی سیتیزن‌ها برخوردار باشد. شاید اگر تیم پپ یک هافبک با خصیصه‌های تخریبی، فیزیکی و در اصطلاح جنگنده خوبی برای جایگزینی رودری و کواچیچ داشت، ریسک اینکه رودری تمام فصل را از دست بدهد، بسیار پایین می‌آمد. در آن صورت، رودری بیشتر می‌توانست در مواقع ضروری به استراحت بپردازد و با حضور در زمین و البته ثبت دقایق کمتری برای بازی، خود را از گزند و بند مصدومیت‌های طولانی مدت نجات دهد. اما این اتفاق رخ نداد و سیتیزن‌ها فکرش را نمی‌کردند که به این شکل رودری، برنده توپ طلا و شاه مهره تیم را تا پایان فصل در اختیار نداشته باشند.

پیر، فرسوده و از کار افتاده!

در نکته شماره دو، حتماً باید به میانگین سنی خط میانی منچستر سیتی توجه ویژه‌ای داشت. سه هافبک بالای سی سال، شاید یکی از همان دلایلی است که پپ و تیمش بدجوری در چهار بازی اخیر آچمز شده‌اند. گوندوغان با داشتن سی و چهار سال سن، عملا بازیکن نود دقیقه نیست و شاید به عنوان گزینه تعویض، بتوان استفاده بهتری از او داشت. کوین دی بروینه هم با گیر افتادن در مصدومیت‌های مکرر و بسیار طولانی، دیگر آن کارایی، شادابی و نبوغ گذشته را ندارد و بسیار مشخص و مبرهن است که به تمرکز هافبک بلژیکی، چرا تا این حد خدشه و آسیب وارد شده است.

امان از مصدومیت‌ها!

مصدومیت‌ها امان تیم پپ را بریده و منچستر سیتی همانند برخی تیم‌ها در فصل جاری، با بحران مصدومیت مواجه شده و رسما پنج بازیکن کلیدی و تاثیر گذار خود را در این بازه زمانی به خاطر انواع و اقسام مصدومیت‌ها از دست داده است. پپ نمی‌تواند استفاده درست و ثابتی از آنها در ترکیب دلخواه و مطلوب تیم خود داشته باشد.

اشکال در تاکتیک!

در آخرین مورد هم نمی‌توان از ضعف تاکتیکی تیم پپ -زمانی که توپ را در اختیار ندارد- به آسانی گذشت. شاگردان پپ در امر بازیسازی و خروج از پرس آنچنان مشکل خاصی ندارند اما مشکلات پپ و تیمش موقعی آغاز می‌شود که در حالت حمله و ورود به فاز هجومی، ساختار دفاعی به راحتی بر هم می‌ریزد و به همین علت بازیکنان سیتی برای مقابله با ضد حملات حریفان شدیداً به مشکل بر می‌خورند. در واقع استراحت دفاعی (rest defense) سیتیزن‌ها اصلا درست و اصولی شکل نمی‌گیرد و شاگردان پپ به هنگام حمله، تدارک مناسبی برای مهار ضد حمله رقبا در دستورات تاکتیکی خود ندارند و بعضی تیم‌ها همانند اسپورتینگ روبن آموریم، راه و چاه و زیر و بم اینجور اشتباهات تاکتیکی را به عالی‌ترین روش ممکن، می‌دانند و از چنین نقاط ضعفی، نهایت بهره را می‌برند.
پس پافشاری بر اینکه منچستر سیتی باید در مقطع نقل و انتقالات تابستانی، یک هافبک تخریبی و به نوعی «بازی خراب کن» جذب می‌کرد، بی‌دلیل نبوده و نیست.

به هر روی، دیدارهای باشگاهی به دلیل فرا رسیدن فیفا دی و بازی‌های ملی، حدودا دو هفته‌ای متوقف می‌شود و پپ باید چنین‌ فرصتی را غنیمت بشمارد تا تیم خود را از همه لحاظ مورد ریکاوری قرار دهد و بالاخره نوار چهار باخت متوالی را برای اولین و شاید آخرین مرتبه در طول دوران مربیگری خود پاره کند و به این طلسم و آمار عجیب و غریب، پایان دهد.

معین احمدوند