یک گام جسورانه جدید برای بشریت می‌تواند سفری نه به ماه یا مریخ، بلکه به یک منظومه ستاره‌ای کاملاً جدید باشد. این پروژه، «کریسالیس»(Chrysalis) نام دارد؛ طرحی برنده جایزه برای یک فضاپیمای فرضی که می‌تواند تا ۲۴۰۰ نفر را به «آلفا قنطورس» که نزدیکترین همسایه ستاره‌ای ماست، ببرد. هدف نهایی، رسیدن به سیاره فراخورشیدی «پروکسیما […]
یک گام جسورانه جدید برای بشریت می‌تواند سفری نه به ماه یا مریخ، بلکه به یک منظومه ستاره‌ای کاملاً جدید باشد.
این پروژه، «کریسالیس»(Chrysalis) نام دارد؛ طرحی برنده جایزه برای یک فضاپیمای فرضی که می‌تواند تا ۲۴۰۰ نفر را به «آلفا قنطورس» که نزدیکترین همسایه ستاره‌ای ماست، ببرد.
هدف نهایی، رسیدن به سیاره فراخورشیدی «پروکسیما قنطورس بی» و سکونت در آن خواهد بود.
با این حال طبق گزارش‌ها، این سفر یک طرفه به دلیل فاصله بسیار زیاد حدود ۴۰۰ سال طول خواهد کشید.
به دلیل این مدت زمان باورنکردنی، بسیاری از مسافران، تمام عمر خود را در فضاپیما سپری خواهند کرد، بدون اینکه هرگز بدانند زندگی در سیاره زمین یا سیاره مقصد چگونه است.
این پروژه علمی-تخیلی، جایزه برتر «مسابقه طراحی پروژه هایپریون»، مسابقه‌ای برای طراحی فضاپیماهای چندنسلی فرضی برای سفر به اعماق فضا را به خانه برد.
در توضیحات این ماموریت آمده است: سفینه فضایی نسلی «کریسالیس» به دلیل احتمال جذابِ داشتنِ یک سفینه فضایی که قادر به حفظ امنیت و اتحاد ساکنان خود، نسل به نسل تا زمان ورود به منظومه خورشیدی جدید باشد، نامگذاری شده است.
یک سفینه چندنسلی با تمام امکانات
کشتی چندنسلی «سیگار شکل» پیشنهادی تقریباً حدود ۳۶ مایل (۵۸ کیلومتر) طول خواهد داشت که چرخش مداوم آن، گرانش مصنوعی ایجاد می‌کند و به حیات اجازه می‌دهد در آن رشد کند.
قبل از این سفر، نسل‌های اول مسافران به مدت ۷۰ تا ۸۰ سال در یک محیط ایزوله در قطب جنوب زندگی خواهند کرد تا برای زندگی در این فضاپیما آماده شوند.
ساخت این فضاپیمای میان‌ستاره‌ای ۲۰ تا ۲۵ سال یا حتی بیشتر طول خواهد کشید.
طبق توضیحات، قرار است فضاپیمای «کریسالیس» در نقطه لاگرانژی L1 سیستم زمین-ماه ساخته شود. این مکان ایده‌آل است، زیرا ممکن است به پروژه اجازه دسترسی به منابع ماه و زمین را بدهد.
در ادامه توضیح این ماموریت آمده است: L1 همچنین به عنوان نقطه پرتاب یک فضاپیمای عظیم چند کیلومتری ایده‌آل است تا از فشارهای ناشی از اثرات گرانشی متفاوت بر سازه هنگام قرار گرفتن در مدار بسیار نزدیک به زمین یا ماه جلوگیری شود.
این فضاپیمای غول‌پیکر، یک اکوسیستم کامل با لایه‌های مختلف خواهد بود که در هسته خود، مجموعه‌ای از جهان‌های مستقل را میزبانی می‌کند که هر کدام هدف خاصی دارند. فضاهایی برای مزارع، باغ‌ها، خانه‌ها، انبارها و سایر امکانات مشترک خواهد داشت که هر کدام توسط راکتورهای همجوشی هسته‌ای تغذیه می‌شوند.
در هسته داخلی، شاتل‌ها منتظرند و آماده‌اند تا مسافران را به مقصد نهایی خود برسانند. لایه بعدی پیرامون مبحث بقا خواهد بود. در آنجا، تولید غذا یک علم است، با محیط‌های کنترل‌شده‌ای که می‌توانند همه چیز را از محصولات کشاورزی گرفته تا دام و طیور پرورش دهند. طراحان حتی زیست‌بوم‌های مختلفی مانند جنگل‌های گرمسیری و شمالی را برای حفظ بالقوه تنوع زیستی در نظر گرفته‌اند.
فراتر از آن، این مکان قلب زندگی یک جامعه را نیز در خود جای خواهد داد که شامل پارک‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و کتابخانه‌ها خواهد بود.
پوسته‌های بیرونی نیز خانه‌ها، صنایع و انبارها را در خود جای داده‌اند.
گفتنی است که در حال حاضر، این فقط یک ایده است. با سفری که چندین نسل طول می‌کشد، کنترل جمعیت کلید اصلی است. تولدها با دقت برنامه‌ریزی می‌شوند تا جمعیتی پایدار در حدود ۱۵۰۰ نفر حفظ شود و منابع در کل سفر حفظ شوند.
برای اداره این جامعه پیچیده، انسان‌ها با هوش مصنوعی پیشرفته همکاری خواهند کرد. این همکاری، ثبات را تضمین می‌کند و دانش حیاتی را بین نسل‌ها منتقل می‌کند.
پروژه‌هایی مانند «کریسالیس» با وجود اینکه نظری هستند و به فناوری هنوز توسعه نیافته‌ای نیاز دارند، به دلیل نقششان در پیشبرد مرزهای ممکن، ارزشمند هستند. آنها به عنوان طرحی برای شکل دادن به آینده‌ای عمل می‌کنند که اکنون فقط می‌توانیم رویای آن را در سر بپرورانیم.
