آیرز در پست خود نوشت: «هنگامی که از روی مکزیک و ایالات متحده عبور کردیم، این اسپرایت را دیدم.» اسپرایت‌ها، که به‌عنوان «رویدادهای نورانی گذرا» (TLEs) شناخته می‌شوند، در بالای ابرها رخ می‌دهند و توسط فعالیت‌های الکتریکی شدید در طوفان‌های رعد و برق پایین‌تر از خود ایجاد می‌شوند. از آنجا که ما دید بسیار خوبی […]
آیرز در پست خود نوشت: «هنگامی که از روی مکزیک و ایالات متحده عبور کردیم، این اسپرایت را دیدم.»
اسپرایت‌ها، که به‌عنوان «رویدادهای نورانی گذرا» (TLEs) شناخته می‌شوند، در بالای ابرها رخ می‌دهند و توسط فعالیت‌های الکتریکی شدید در طوفان‌های رعد و برق پایین‌تر از خود ایجاد می‌شوند. از آنجا که ما دید بسیار خوبی از بالای ابرها داریم، این نوع تصاویر می‌توانند به دانشمندان کمک کنند تا بهتر تشکیل، ویژگی‌ها و ارتباط TLEها با طوفان‌های رعد و برق را درک کنند.
آیرز ادامه داد: «ما دید خوبی از بالای ابرها داریم، بنابراین دانشمندان می‌توانند از این نوع تصاویر برای درک بهتر تشکیل، ویژگی‌ها و ارتباط TLEها با طوفان‌های رعد و برق استفاده کنند.»
برخلاف شفق قطبی که به راحتی از زمین و فضا قابل مشاهده هستند، مشاهده اسپرایت‌ها از سطح زمین بسیار دشوار است زیرا نیاز به شرایط خاصی مانند آسمان‌های تاریک و صاف، طوفان‌های رعد و برق بزرگ و کمترین آلودگی نوری دارند.
اولین گزارش‌های بصری از اسپرایت‌ها در سال ۱۸۸۶ ثبت شد، اما نخستین تصاویر از آنها در ۴ ژوئیه ۱۹۸۹ (دقیقاً ۳۶ سال پیش) توسط دانشمندان دانشگاه مینه‌سوتا گرفته شد.
برای کسانی که در مورد تأثیر آنها بر هواپیماها کنجکاو هستند، اسپرایت‌ها در ارتفاعات بسیار بالاتر از ارتفاع پروازهای تجاری رخ می‌دهند و بنابراین تهدید مستقیمی برای هواپیماها ایجاد نمی‌کنند. هرچند که پالس‌های الکترومغناطیسی آنها می‌توانند به‌طور نظری بر الکترونیک هواپیما تأثیر بگذارند، اما هیچ حادثه‌ای در این زمینه گزارش نشده است.
