به گزارش “پایگاه خبری و تحلیلی امین ارسباران”، لیگ برتر فوتبال امیدهای تهران با قهرمانی سایپا به پایان رسید. مهدی توتونچی مجری معروف برنامه شب‌های فوتبالی که مدتی در عرصه مربیگری هم فعالیت می‌کند بعد از آنکه فصل پیش با تیم نیروی زمینی تا آستانه کسب جام رفت اما در نهایت ناکام ماند، امسال موفق شد در جمع نارنجی پوشان به این مهم دست پیدا کند. موضوعی که بهانه گفت‌وگوی فصل خبرنگار ما با این چهره شناخته شده برای اهالی فوتبال شد. مشروح این مصاحبه را در ادامه بخوانید:

* ابتدا در مورد قهرمانی صحبت کنید. شرایط تیم امید سایپا چطور بود؟
در مورد قهرمانی می‌توانم به دو نکته اشاره کنم. همه دنیا می‌دانند که فوتبال یک کار تیمی است و هرکس به اندازه سهم خود در پیروزی و شکست نقش دارد. تیم بیرون و تیم درون زمین باید با یکدیگر هماهنگ باشند و هر کس کار خود را به درستی انجام دهد تا در نهایت تیمی بتواند موفق باشد. هیچکس در فوتبال نمی‌تواند به تنهایی ادعای سهم و نقش اصلی در پیروزی و قهرمانی کند و برعکس، هیچکس هم به تنهایی مقصر شکست یک مجموعه نیست.
من به عنوان نفر اول کادر فنی و رابط بین تیم بیرونی و درونی باشگاه سایپا تلاش کردم تمام وظایفم را به نحو احسن انجام دهم، در تیم اتحاد و همدلی ایجاد کنم و با انتخاب بهترین‌ها در تمام لحظات این ماه‌ها، در مسیر موفقیت حرکت کنیم. در واقع بستری مهیا کنم تا هر کس بتواند به بهترین نحو کارش را انجام و پتانسیل خود را نشان دهد.
اما نکته دوم؛ در جام حذفی می‌توانید در یک روز خوب به یک روز بدِ حریف بخورید و مسابقه را ببرید. فرصتی برای جبران و بازی برگشت نیست. یکی می‌تواند با بردن چهار مسابقه جام را بالای سر ببرد که هر کدام این مسابقه‌ها می‌تواند در یک ورزشگاه و یک فصل مختلف باشد. اما چرا در همه دنیا لیگ مهم‌ترین تورنمنت است؟ چون شما باید یک سال کامل، هر روز خوب باشید و هر روز تلاش کنید، بیشتر و بهتر از قبل بدانید و عمل کنید. از این بابت قهرمانی سایپا در لیگ برایم بسیار با ارزش بود. به‌خصوص که تا هفته آخر رقابت بر سر کسب جام ادامه داشت که نشان از قدرت تیم‌ها و نزدیکی مسابقات بود.
در مورد شرایط تیم هم که همه چیز مشخص است؛ ما هم مثل هر خانواده و مجموعه دیگری روز خوب و بد داشتیم. به روزهای خوبمان مغرور نشدیم و از روزهای بد و شکست‌ها نیز ناامید نشدیم. از هر اتفاق تجربه گرفتیم و هر روز بیشتر از روز قبل کار کردیم تا به این نقطه یعنی موفقیت برسیم. تیم ما نماینده‌ای از مجموعه بزرگ کارخانه سایپا بود و بیشتر از همه از این بابت خوشحالم که زحمات کارگران و کارمندان گروه سایپا را هم با این قهرمانی جبران کردیم.

* برخی می‌گویند تیم امید سایپا در ابتدای فصل بهترین نفرات را جذب کرد و قهرمانی با این تیم و با این نفرات کار سختی نبود!
خوب اگر اینگونه باشد که در هیچ کجای دنیا نباید هیچ مسابقه‌ای برگزار شود! مثلاً در اسپانیا همیشه بهترین‌ها جذب رئال و بارسا می‌شوند، پس چرا سایر تیم‌ها به میدان بیایند؟ در تمام کشورها همین است و در کشور خودمان هم همینطور. در سطح ملی برزیل و آرژانتین همیشه بهترین‌ها را داشته، پس جام جهانی را به آنها بدهند و تمام! اصلا با این حرف فلسفه فوتبال زیر سوال می‌رود. فوتبال به این دلیل جذاب و فراگیر است که هیچکس نمی‌تواند نتیجه یک مسابقه را پیش‌بینی کند، چه رسد به یک فصل کامل با همه بالا و پایین‌ها!
اما در مورد انتخاب بهترین‌ها هم نکته‌ای وجود دارد. همیشه تیم‌های بزرگ، محلی برای بازیکنان بزرگ هستند. از آنها جز این انتظاری نیست و همیشه باید برای برد و همه جا برای قهرمانی بجنگند. استعدادهای درخشان در سایر تیم‌ها می‌درخشند و بعد در لیگ برتر، به استقلال و پرسپولیس می‌آیند اما همین مسئله شمشیر دو لبه است! چه بسیار استعدادهایی که هر سال به عنوان ستاره تیم‌های خود به این دو تیم بزرگ آمدند و بعد از یک نیم فصل شکست خورده به تیمی دیگر رفتند؟
جو تیم بزرگ و فشار انتظار و توقعی که همه از تیم‌های بزرگ دارند، آنقدر خرد کننده است که خیلی‌ها تاب تحملش را ندارند. همین حالا می‌بینید که دو تیم بزرگ فوتبال ما چه وضعیتی دارند. آیا آنها ابتدای فصل به سراغ بازیکن ضعیف رفتند؟ آیا این بازیکنان ملی پوش ضعیف هستند؟ پس در فوتبال و هر کار تیمی دیگر شما نمی‌توانید به صرف داشتن ستاره موفق باشید!
کسانی که فکر می‌کنند کار کردن با بازیکنان خوب و بزرگ برای هر مربی راحت است، هیچ چیز از فوتبال نمی‌دانند! وظایف یک مربی را نمی‌شناسند و سختی کارش را درک نمی‌کنند. به همه این‌ها اضافه کنید که فوتبال تهران فقط همین ۲۰-۲۵ استعداد که در سایپا درخشیدند، نیست. شما که سر بازی‌ها حاضر می‌شدید، می‌دیدید که هر تیم چه پتانسیل و نفراتی دارد.

از سوی دیگر تمام تیم‌ها برای بازی مقابل تیم‌های بزرگ انگیزه مضاعفی دارند که خود را نشان بدهند. من قطعاً مثل هر مربی سعی کردم در ابتدای فصل بهترین نفرات را برای تیمم جذب کنم اما همین انتخاب هم پیامدهایی داشت که به خوبی از آن آگاه بودم.

* اخیرا برخی مربیان تیم‌های شهرستانی از جدا بودن لیگ تهران گلایه و اعتقاد داشتند بستر مناسب برای رقابت آنها مهیا نیست. آنها نمی‌توانند استعدادهای خود را در رقابت با تیم‌های تهرانی نشان بدهند. نظر شما در این زمینه چیست؟
آنچه مسلم است داشتن لیگ در تمام دنیا آنقدر نکات مثبتی دارد که همه سعی در برگزاری آن می‌کنند. معنی لیگ همین است که هر باشگاه از هر جغرافیا امکان حضور مستقل و رقابت با تیم‌های سایر استان‌ها و شهرها را داشته باشد و بازی‌ها رفت و برگشت باشد. اما اینکه چرا ما لیگ به معنی واقعی نداریم، در حیطه مسئولیت من مربی نیست.
باید این سوال را از مسئولان و برگزارکنندگان پرسید و قطعاً آنها هم به این مهم واقفند که لیگ باید سراسری و برای همه باشد، اما حتماً معذوریت‌ها و محدودیت‌هایی مانع می‌شود. من به شخصه به عنوان یک عضو از خانواده فوتبال دوست دارم خودم را در رقابت با همه محک بزنم اما اینکه چرا این اتفاق نیفتاده یا نمی‌افتد، مربوط به حیطه من نیست!

* با اینکه تیم خیلی خوبی داشتید، نواقص فوتبال پایه را در چه دیدید؟
راستش به اندازه کافی من و همه همکارانم در رسانه‌ها چه امسال و چه سال‌های گذشته، به این موضوع پرداخته‌ایم و دیگر «مثنوی هفتاد من» شده! اما اگر دوباره گویی تکرار مکررات، گرهی از مسیر پیشرفت باز کند، من در خدمتم. دیگر همه در فوتبال می‌دانند که ما امکانات و زیرساخت‌های کافی نداریم. وضعیت چمن‌ها مناسب نیست و از آن سمت جذب بازیکن و تیم بستن با آفت‌های بسیاری همراه است. دیگر همه می‌دانیم که خیلی از تیم‌ها بودجه‌ای برای تیم‌های پایه ندارند و عده‌ای را وادار می‌کنند که خود درآمدزایی کنند و این آغاز بستر فساد از ده‌ها مسیر است. زمان برگزاری مسابقات به دلیل محدودیت زمین، خیلی مناسب سن رشد بچه‌ها نیست و کیفیت تمام امکاناتی که در اختیار رده‌های پایه قرار می‌گیرد از توپ، رختکن، سرویس بهداشتی، آمبولانس و اتوبوس، متناسب با استعدادها و پتانسیل فوتبال ما نیست. اما وقتی در لیگ برتر حرفه‌ای که تیم‌ها چند صد میلیارد هزینه می‌کنند شرایط امکانات و وضعیت کمبودها این است که می‌بینیم، دیگر کسی از لیگ آزادگان توقعی ندارد! و وقتی شرایط بزرگسالان آن باشد، دیگر وضعیت تیم‌های پایه که گفتن ندارد!

* آیا فصل بعد در سایپا می‌مانید یا اینکه به سطح بالاتری از مربیگری می‌روید؟
من از روز اول عمر کاری‌ام چه در رسانه و چه در کار مربیگری اصولی داشتم که به آنها پایبندم. نردبان را پله پله باید بالا رفت و دیدید که من در شروع مربیگری با وجود داشتن پیشنهاد برای سرمربیگری و در سطح بزرگسالان از رده امید و به عنوان دستیار شروع کردم. هیچ وقت از آموختن و یادگیری فراری نبوده‌ام و هرگز این حس به من دست نداده که دیگر نیازی به یاد گرفتن ندارم…
من پله پله بالا آمدم و الان اینجا هستم. هر وقت زمان مناسبش را احساس کنم، تصمیم می‌گیرم که آیا به مقطع بالاتر بروم یا نه و در این لحظه که با شما صحبت می‌کنم، تنها چیزی که به آن فکر می‌کنم برنامه‌های شخصی و چند روزی استراحت است! انشاالله وقتش که رسید در مورد آینده تصمیم خواهم گرفت.

صحبت پایانی؟
باید باز هم تشکر کنم از تمام کسانی که در این مسیر یک ساله کنار من بودند. از مدیران کارخانه سایپا که به من اعتماد کردند تا کارگران و کارمندان باشگاه که همواره یار و یاور ما بودند. از اعتماد آقای محمدی سپاسگزارم از همراهی آقای رحیمی تشکر می‌کنم و امیدوارم جناب خطیبی که در بدو ورود نشان دادند دغدغه تیم‌های پایه را دارند در آینده موفق باشند.
از همکارانم، که همیشه مثل اعضای یک بدن همه با هم هماهنگ هستیم. از بازیکنانم، که یک سال سختی را تحمل کردند و برای پیشرفت همه جور فداکاری انجام دادند. از هیئت فوتبال استان تهران در راس آن آقای ماجدی و مسئولان برگزار کننده مسابقات امسال هم تشکر می‌کنم که با دست خالی و بضاعت اندک تمام تلاششان را انجام دادند.
برای تمام رقبا، داوران و مسئولان برگزاری مسابقات پایه در تمام رده‌ها بهترین‌ها را آرزو می‌کنم و در نهایت همه چیز را مدیون خانواده‌ام هستم.
همسرم، مادرم و پدرم که در تک تک روزها چه مسابقات و چه تمرین همراه من بودند و دعای خیرشان پشتیبان ما، پسرم که او هم صادقانه مثل عضوی از تیم کنار ما بود و در نهایت تمام همکاران رسانه‌ای‌ام، چه در تلویزیون، شبکه محترم ورزش و برنامه شب‌های فوتبالی و چه رسانه‌های مکتوب و سایبری از جمله خود شما که در طول یک سال مثل همیشه به رسالت خود عمل کردید تا با پوشش مسابقات مسیر پیشرفت استعدادها را هموار کنید. سال خوبی را برای تمام هموطنانم در هر کجای دنیا آرزو می‌کنم و امیدوارم نوروز و ماه مبارک رمضان، پر از خیر و برکت باشد. امیدوارم سال آینده هم سال خوبی برای همه باشد.