به گزارش “پایگاه خبری و تحلیلی امین ارسباران”، به عقیده بسیاری از چهره‌های مطرح فوتسال جهان، بازیکنان ایرانی رویاپردازی را در کوچه و خیابان‌ها و از همان بازی معروف و محبوب گل کوچیک آغاز می‌کنند و بسیار شبیه به ستاره‌های برزیلی هستند. فوتسال ایران با تکنیک، طراوت و استعدادهای تمام‌نشدنی‌اش در قاره کهن و دنیا شاخص شد و کیفیت بالا در این رشته ورزشی همراه با دستاورد‌های پیاپی تصویر جهانیان را نسبت به ایران تغییر داد. فوتسال ایران غول بی‌بدیل آسیا شناخته شد، تیمی که در آوردگاه‌های جهانی گاه و بی گاه برای غول‌ها تهدید به شمار می‌رود و دردسر ساز بوده است. با این حال، فوتسال ایران همیشه از بزرگانی چون برزیل، اسپانیا، پرتغال و حتی روسیه تحریم شده، عقب ماند و به قدری به گذشت دل بست و بیخیال آینده شد که نفس حریفان کوچک دیروز را حالا پشت‌سر خود حس می‌کند.

فوتسال ایران نسل به نسل، طلایی‌تر و ترسناک‌تر شد، اما در سال ۲۰۲۰ همه چیز ایستاد و ستاره‌ای پرورش نیافت. استعدادهایی که قرار بود عنوان تاریخی سومی جهان را تکرار کنند، قهرمانی در آسیا را بزرگ‌تر از هر چیزی جلوه می‌دادند. ایران، تیمی که پیشترها به آسمان بالاتری چون جایگاه چهارم جهان فکر می‌کرد، به تیمی تبدیل شد که صعود از دور گروهی را اتفاقی بزرگ قلمداد می‌کند.

افت تدریجی فوتسال ایران، گناهی است که نه باید شمسایی را سرزنش کرد و نه باید بازیکنان را مقصر اصلی آن دانست. بلکه باید استراتژی فعلی و ضعف مدیریتی در ساختار و برنامه ریزی را زیر باد انتقاد قرار داد. رویکردی که هر چقدر پُز آن بیشتر می‌شود، کارنامه موفقیت‌اش سفیدتر شده است.

بدبین‌ها حقوق بازیکنان را با درآمد دست‌فروش‌ها برابر می‌کنند، اما اگر دست‌فروش‌ها به این اندازه دستمزد هنگفتی دریافت می‌کنند، ای کاش همه دست‌فروش می‌شدند. همین چندی پیش، امضای قرارداد یک میلیاردی چشم‌ها را گرد می‌کرد و اکنون هیچ رقمی کسی را میخکوب نمی‌کند. جنون بریز و بپاش در فوتسال ایران، کیفیت بازیکنان را کاهش داده و آن‌ها را به مسیر دیگری کشانده است. آیا تعیین ارزش یک فوتسالیست قاعده روشنی دارد؟ ۹۰ درصد بازیکنانی که به سقف قرارداد چسبیده‌اند، هیچ دستاورد تیمی و فردی چشمگیری بدست نیاورده‌اند و هر چقدر که جلوتر می‌روند، درآمدشان بیشتر می‌شود و عملکردشان ضعیف‌تر. به راستی چه شاخصه‌هایی حقوق بازیکنان را هنگفت‌تر می‌کند و در لیگی که قهرمان آن هیچ امتیازی نسبت به تیم دهم جدول ندارد، چه چیزی مدیران را جاه طلب کرده است؟

از طرفی دیگر، تیم‌های ملی پایه در چند سال اخیر هویت واقعی خود را از دست داده است و عدم تورنمنت و دیدار‌های مهم، انگیزه کافی را برای بازیکنان خشک کرده ایت. هر چقدر غول‌های فوتسال دنیا رویکرد الهام بخشی در سیاست تیم‌های پایه به کار گرفته‌اند، ایران با بی‌توجهی مفرط به انداختن یک توپ در سالن و چند خبر خیال‌پردازانه اتکا کرده است.

پدیده‌های فوتسال جهان، با بیش از پنجاه بازی ملی در رده پایه به تیم ملی بزرگسالان راه پیدا می‌کنند و در ایران، یک سالنی باز در سن ۲۳ سالگی، برای اولین بار با پیراهن تیم ملی به میدان می‌رود و در نهایت نمایش ناامید کننده‌ای می‌شود که در تورنمنت برزیل به تماشای آن پرداختیم.

با همین دست فرمان جلو بروید تا قهرمانی در آسیا را هم به آرزویی دور دست تبدیل کنید!

ابوالفضل کریم‌آبادی