این فناوری با استفاده از نور خورشید و تبدیل آن به گرما، آب موجود در خاک ماه را آزاد کرده و از آن برای تبدیل دی‌اکسید کربن به اکسیژن و سوخت شیمیایی استفاده می‌کند. به گفته‌ی مقاله‌ای که در مجله علمی «Joule» منتشر شده و توسط Cell Press به چاپ رسیده، این یافته‌ها می‌توانند «افق‌های […]
این فناوری با استفاده از نور خورشید و تبدیل آن به گرما، آب موجود در خاک ماه را آزاد کرده و از آن برای تبدیل دی‌اکسید کربن به اکسیژن و سوخت شیمیایی استفاده می‌کند.
به گفته‌ی مقاله‌ای که در مجله علمی «Joule» منتشر شده و توسط Cell Press به چاپ رسیده، این یافته‌ها می‌توانند «افق‌های تازه‌ای برای اکتشافات فضاییِ عمیق بگشایند»، چرا که نیاز پرهزینه به ارسال منابعی مانند آب را به ماه کاهش می‌دهند.
بر اساس این مطالعه، هزینه‌ی ارسال تنها یک گالن آب، معادل (۳٫۷۸ لیتر) به ماه حدود ۸۳ هزار دلار (۷۱٬۲۳۰ یورو) است و هر فضانورد روزانه تقریبا به چهار گالن آب معادل (۱۵٫۱۴ لیتر) نیاز دارد.
لو وانگ، پژوهشگر اصلی این تحقیق، می‌گوید: «ما هرگز به‌طور کامل جادوی پنهان در خاک ماه را تصور نکرده بودیم.»
با این حال، این مقاله یادآور می‌شود که راهکارهای فعلی برای استخراج آب از سطح ماه، اغلب شامل مراحل متعدد و پرمصرف انرژی هستند و در بسیاری از آنها میزان دی‌اکسید کربن مورد استفاده برای تولید سوخت نیز به‌وضوح مشخص نشده است.
با وجود امیدهایی که این فناوری ایجاد می‌کند، شرایط دشوار محیطی ماه مانند نوسانات شدید دمایی، تابش‌های فضایی و گرانش بسیار پایین، همچنان چالش‌هایی جدی برای استخراج منابع از سطح ماه ایجاد می‌کنند.
همچنین در این پژوهش تأکید شده که دی‌اکسید کربنی که از بازدم فضانوردان تولید می‌شود، به تنهایی برای تولید تمام آب، سوخت و اکسیژن مورد نیاز یک گروه فضانوردی کافی نخواهد بود.
