به گزارش “پایگاه خبری و تحلیلی امین ارسباران”، تصور اینکه می‌توان در طولانی‌ترین فصل تاریخ بدون حضور کارواخال و میلیتائو دوام آورد، شاید بیش از حد ساده لوحانه بود. این باور که می‌شود سه عنوان اصلی را تنها با انداختن بازیکنان به زمین مثل مهره‌های شطرنج به دست آورد و مدام جایگاه والورده و شوامنی را تغییر داد، نیز همین‌طور است.

انتخاب جسورانه وینیسیوس به عنوان پنالتی‌زن اول هم بدون هزینه نبوده است. این فهرست بلندبالای اشتباهات، که هواداران در برنابئو پیش‌تر با هشدارهایشان گوشزد کرده بودند، دامن بازیکنانی را هم گرفته که فکر می‌کردند می‌توانند لالیگا را با قدم زدن و بدون تلاش جدی ببرند.

البته که بحشی از این ناکامی را می‌توان به آنچلوتی نسبت داد که اجبار لازم برای خرید بازیکن حداقل در زمستان را نداشت. تعامل بیش از اندازه با رئیس آن هم در ثروتمندترین باشگاه فوتبال دنیا پذیرفتنی نیست. کسی چه می داند؟ شاید او را هم فریب دادند.

در بازی مقابل والنسیا، رئال تقریبا شانس قهرمانی لالیگا را از دست داد، چرا تقریبا و نه قطعی؟ چون بارسلونا دچار افتی غیرمنتظره و بعید برابر بتیس شد و نتوانست به برتری برسد. همه چیز به حس جاه‌طلبی و اشتیاق برمی‌گردد.

تیم به همان بدی آگوست

خداحافظی تونی کروس ضربه مهلکی به رئال مادرید زده، چون هیچ‌کس، نه به صورت انفرادی و نه در سطح تیمی، نتوانسته جای خالی او را پر کند. حالا بزرگ‌ترین مشکل رئال مادرید در زمان‌هایی است که توپ را در اختیار ندارد: تیم از هم می‌پاشد، مهاجمان فشار نمی‌آورند و ساختار دفاعی به شدت شکننده است.

جدی‌ترین مشکل رئال مادریدِ آنچلوتی این نیست که دیروز مقابل والنسیا شکست خورد. مشکل اصلی این است که تیم حالا همان‌قدر بد بازی می‌کند که در ماه آگوست بازی می‌کرد. رئال بسیاری از بازی‌ها را صرفاً با استعداد فردی بازیکنانش برده، اما در خط دفاع مثل یک تیم معمولی کار می‌کند. سه یا چهار بازیکن جلویی همچنان از پرس کردن شانه خالی می‌کنند.

آنچلوتی می‌بیند که لوکاس واسکز کیفیت لازم را ندارد و همه حریفان از جناح او به راحتی حمله می‌کنند، اما باز هم او را در ترکیب اصلی قرار می‌دهد. فلورنتینو پرز هم می‌بیند که تیم ضعف دارد، اما پس از مصدومیت کارواخال نه بازیکن جدیدی خریده و نه بازیکنی مثل فورتئا از آکادمی را به تیم اصلی آورده است. لوکاس واسکز از سطح واقعی خودش دور است ولی همچنین سزاوار چنین تحقیری در یک پست غیرتخصصی نیست.

کم‌کاری تیم، نبود راه‌حل‌های مؤثر از سوی آنچلوتی و اشتباهات فلورنتینو در این فصل، همه در شخصیت لوکاس واسکز خلاصه می‌شود: بازیکنی که قرار بود فقط یک مهره تعویضی باشد، حالا کاپیتان است، در جناح راست فیکس بازی می‌کند، حملات را از کناره‌ها پیش می‌برد و در عین حال بزرگ‌ترین نقطه ضعف رئال مادرید به شمار می‌رود.

وینیسیوس بهترین پنالتی‌زن نیست

اینکه فکر کنیم وینیسیوس بهترین پنالتی‌زن تیم است و او را بالاتر از امباپه قرار دهیم، چیزی جز فریب دادن خودمان نیست. هیچ‌کس در رئال مادرید بهتر از کیلیان امباپه پنالتی نمی‌زند، حتی اگر او این فصل دو پنالتی را از دست داده باشد. یادمان باشد که امباپه در فینال جام جهانی سه پنالتی به امیلیانو مارتینز زد و تجربه کافی برای زدن پنالتی مقابل والنسیا در برنابئو را دارد.

آنچلوتی باید تغییر مسیر دهد، از آزمایش‌هایش با وینیسیوس دست بکشد و امباپه را به عنوان پنالتی‌زن اول انتخاب کند، به یک دلیل ساده: او بهترین است. اگر هم خراب کرد، اشکالی ندارد؛ مگر کسی به کریستیانو رونالدو به عنوان پنالتی‌زن رئال خرده می‌گرفت؟ او ۱۴ پنالتی را از دست داد.

فران گونزالس: دو گل خورده و یک مهار

فران گونزالس در اولین بازی‌اش برای رئال مادرید، پنجمین دروازه‌بان جوان تاریخ باشگاه شد که به میدان می‌رود. اما مثل چهار گلر قبلی، نه توانست دروازه‌اش را بسته نگه دارد و نه تیمش به پیروزی رسید. واقعیت این است که این بازیکن آکادمی در بازی چندان به چشم نیامد. او دو گل با ضربه سر دریافت کرد: یکی از کرنری که دفاع بد عمل کرد و دیگری در یک ضدحمله. تنها یک مهار قابل توجه داشت، آن هم روی یک توپ برگشتی در محوطه جریمه. این شروع رویاهایش نبود.

کاماوینگا: نه در حد فیکس، نه در نقش ناجی

رئال مادرید این فصل کاماوینگا را از دست داده است؛ بازیکنی که تنها چند بازی خوب در کارنامه‌اش دارد. این هافبک فرانسوی فصل گذشته نقشی کلیدی داشت و در سال‌های قبل بهترین بازیکن برای تکان دادن بازی بود، اما حالا نه در ترکیب اصلی جواب می‌دهد و نه وقتی از نیمکت می‌آید. در بازی مقابل والنسیا، وقتی برای جبران نتیجه وارد زمین شد، هیچ تأثیری نداشت و نتوانست جریان بازی را تغییر دهد. او آینه تمام نمای این فصل رئال مادرید است.